Praktyka

 Przed wyjazdem na Bolków postawiłam sobie pewien cel: porobię parę zdjęć. I udało się! Chciałabym regularniej tak robić, ale nie zawsze umiem się zmotywować. 

fot. Nissaya

 Po lewej mamy przykład wykorzystania kaptura z wycinanką, cotehardie, nogawic i podwiązek. Wszystko prezentowałam już w poprzednich postach, poza kapturem, który tak naprawdę jest najstarszym elementem tego stroju. I nadal się trzyma! :]

Nie będę ukrywać, że to połączenie bardzo przypadło mi do gustu - jednak w wypadku właściciela całego sprzętu mój osąd może być niezbyt obiektywny. ;)

fot. Zalio

Po prawej zasiadam we własnej osobie na moim ulubionym krześle - fajnie jest mieć zdolnego tatę. Sfotografował mnie kolega, przynajmniej nie musiałam kombinować, jak słitfocia robiona z ręki ma udawać taką robioną z pomocą drugiego człowieka. Jedwabną nałęczkę przypięłam do siatki. Jakimś cudem umocowałam ją sobie na głowie samodzielnie i bardziej łopatologicznie niż za pierwszym razem, po prostu wcisnęłam pod nią warkocze po bokach głowy. Do tego surcot i wełniana spodnia uszyta z przypadku. Może kiedyś Wam opowiem, jakie miłe przytrafiają mi się niespodzianki. :]

Impreza się udała, jak zawsze dzięki doskonałemu towarzystwu. Uwielbiam atmosferę w stylu "nic mi się nie chce, ale mam piwo i jest mi dobrze". :)

A ja myślałam, ze zachce mi się popracować nad moim koszmarnym kruselerem...

O, wszechobecny fejsbuku...

https://www.facebook.com/medieval.nissaya

Wprowadziłam się i tam, a co!
Jeśli podoba Wam się, co tutaj wytwarzam i używacie Twarzoksiążki, kliknijcie "Lubię to".
Taaak, wiem, mam zrobić kruseler. Kurde. :p Jak widać, zajmuję się wszystkim, tylko nie tym.

Jeśli dobrze pójdzie, jutro pojadę na Bolków. Pozwolę sobie wstawić tutaj reklamę tego wydarzenia:

Guziki cynowe

Dziś nie będzie ani o szyciu, ani o hafcie, ani o niczym innym w ten deseń. Bezrobotne, znudzone stworzenie - w sensie moja skromna osoba - postanowiła zająć się do odmiany odlewnictwem. Robię w międzyczasie kruseler, a że od tego potworka najchętniej bym uciekła, znalazłam sobie inne zajęcie. ;)

W pewnym markecie budowlanym kupiłam przed tygodniem cynę w sztabkach i opakowanie glinki na formy.

Oczywiście już kilka prób roztopienia tego zdążyłam podjąć. Dobra rada, drogie dzieci: cynę topimy w garnuszku z aluminium, a nie w emaliowanym. Stanowczo nie w emaliowanym. Nie, nie i jeszcze raz nie.

I w końcu się udało! Odlałam sobie kilkanaście guzików - co prawda to jeszcze nie jest pierwsza jakość, ale we wszystkim trzeba zdobyć wprawę.

Prezentuję dwie sztuki, które już są w 100% gotowe. w pozostałych muszę dopracować oczko, które zrobiłam w dosyć głupi sposób. Następnym razem się poprawię, bo już zmądrzałam. Nieco. Guziki wykorzystam do mojej hoppelande. :]

Chaperon

Po pierwsze, nie jest on dla mnie. To tylko mój wielki łeb pozwolił na to, żebym robiła za manekina do męskiego, piętnastowiecznego kapelusza.

Wałek wypchałam owczym runem (obrzydliwa robota w naszych dzisiejszych warunkach pogodowych). Liripippe dosyć krótka, bo szyłam z resztek, przez co i komin zszywałam z dwóch części.

Siatka na włosy

Oto ja. Świecąca od upału cera mało fachowo przysłonięta dłonią, robocza koszulka do ciorania się w ścinkach i paprochach... Zresztą, pal licho aparycję, na nią już nic nie poradzę. Patrzcie, co mam na łepetynie. Od zawsze chciałam takie coś mieć. I teraz mam! Siatka, jaka jest, każdy widzi. Służyło to to głównie do trzymania włosów pod innymi nakryciami głowy i miało różne warianty koloru i rozmiaru oczek. Napisałabym tu jeszcze parę mądrych rzeczy, ale dzisiejsze kończenie siatki, robienie od zera chaperonu i dwóch poduch dało mi się we znaki.

Muszę dopracować układanie włosów do niej. Fryzjerką od zawsze byłam marną. Chce też zrobić kolejną, z równiejszymi i mniejszymi oczkami. I potem jeszcze jedną, kiedy dojdę do wprawy. Z jedwabiu, a co! :)

Pozdrawiam i składam dziękczynne hołdy Justynie z Sartorium: ona uchyliła przede mną arkana plecenia siatki.

Sakiewka haftowana

 Kolejna dziubdzianina została skończona! Tym razem haftowałam jedwabiem na lnianej kanwie i zastosowałam podszewkę z jedwabnego szantungu. szkoda, że na zdjęciu po lewej są zniekształcone kolory, ale do fotografii to ja talentu nie mam za grosz. Fotka na dole zachowała rzeczywiste barwy.

Wszystkie sznurki i chwosty także są zrobione z jedwabiu.

Mam nadzieję, że nowy właściciel będzie się z niej cieszył. Sama bym taką chciała. ;)

Przemyślenia: pas do damskiej hoppelande

(...) zostawił mnie samą ze swoimi myślami, a więc praktycznie w samotności. (...) - Olga Gromyko

Powyższy cytat pochodzi z jednej z książek z cyklu o W. Rednej (czytadło rozweselające nr 1, polecam) i uznałam, że nadaje się na wstęp do pierwszego postu, w którym niczym nie będę się chwalić ani opisywać rzeczy do zrobienia. Podzielę się po prostu swoim tokiem rozumowania - tak, on istnieje! (jakiś, chyba...) :p

Wspominałam już, że tworzę sobie hoppelande. Wiadomo, że do tej sukni trzeba mieć odpowiedni pasek. Rozwiązania na 100% poprawne historycznie są dwa:

a) tkany pas jedwabny;

b) bardzo ozdobny szeroki pas skórzany.

Najczęściej stosowane rozwiązania, które zauważyłam u innych też są dwa:

a) pas jedwabny uszyty z kawałka materiału;

b) pas wełniany uszyty z kawałka materiału.

Rozjeżdża się to trochę, prawda?

Wszyscy chcemy mieć rzeczy jak najbardziej poprawne historycznie, ale ograniczają nas zazwyczaj czas, umiejętności i - co chyba najistotniejsze - fundusze. Mnie też to dotyczy. Najczęściej stosowane rozwiązania od razu odrzuciłam, planując moją suknię - chciałam czegoś bardziej ultraśnego. Rozwiązania potwierdzone też odrzuciłam: najpierw opcję "b", bo drogo, a niedługo później opcję "a" - pewnie dałabym radę go zrobić, chociaż byłaby to droga przez mękę, ale oszacowałam ilość potrzebnych nici. Drogo.

No to kombinujemy! Musiałam znaleźć wypadkową pomiędzy tym, co jest historyczne, a tym, co jest dla mnie dostępne. I w ten oto sposób pojawiła się koncepcja utkania pasa wełnianego. Dzięki temu wykorzystam poprawną technikę i nie zbankrutuję. Już nie mogę się doczekać, aż skończę cały strój.

Kaptur damski z "Romansu o Aleksandrze"

Nareszcie! Biorąc pod uwagę, że zaczęłam ten kaptur w marcu, a skończyłam dziś - i to tylko dlatego, że zaczynam być przytłoczona niedokończonymi rzeczami - straszliwie się obijałam. Mniejsza o to.

 Po lewej jest mój pierwowzór z Romansu o Aleksandrze. Pierwotnie zakładałam wypuszczenie podszewki na górę w ten sam sposób, ale postanowiłam sobie to podarować, bo efekt mi się nie spodobał. Sam haft - rząd kółek między podwójnymi liniami - widziałam też w innych źródłach, nawet na XV-wiecznych nogawicach, że o sukni nie wspomnę. 

Widywałam u innych kaptury haftowane jedynie paskiem u dołu. Fajne były, też zaczęłam o czymś takim myśleć. Kiedy znalazłam sobie ten kapturek, postanowiłam pojechać po bandzie i go wydziabać.

I w ten oto sposób wzbogaciłam się o kolejną zachciankę przy minimalnych nakładach finansowych (wełnę zakosiłam lubemu z resztek po cotehardie). Skończyłam też jeszcze jeden zwykły, męski kaptur, ale jest zdecydowanie mniej efektowny. :P

Do zrobienia

Wiem, że jak chcę, to potrafię zrobić wszystko w szalonym, nadgorliwym tempie. Jak nie chcę, to zaczynają mi zalegać różne drobiazgi, którymi powinnam się w końcu porządnie zająć. Zalegają też rzeczy, do których kompletuję mozolnie surowiec.

Ten tekst służy jedynie zmotywowaniu samej siebie: jeśli oficjalnie powiem, że zrobię, to zrobię. 

Oto moja lista:

- kaptur z "Romansu o Aleksandrze", haftowany, damski - muszę wydziabać mu kółka na całej jednej stronie i na ogonie, zszyć podszewkę i wykończyć;

- siatka na włosy - nowa umiejętność, prace zatrzymały się w momencie skończenia nici. Muszę ją dokończyć nitką w innym odcieniu, niestety;

- opaska jedwabna - oczekuję na nabijki, kiedy przyjdą, szybko się z nią uporam.

Chciałabym w kolejnym poście pochwalić się tymi trzema rzeczami jednocześnie. Będę się też brała za houppelande, które zakończy moje zachcianki w tym sezonie. W tej chwili zbieram surowiec i obmyślam wersję. Na chwilę obecną zdecydowana jestem na opcję z wywijaną stójką i guziczkami. Byłabym wdzięczna za informację, czy stosowano tkane pasy wełniane - na bawienie się z jedwabnymi nitkami w takiej ilości nie mam ani funduszy, ani ochoty.

A, byłabym zapomniała o rzeczach dla znajomych, ale to już inna bajka. :)